29 oktober 2021   Lieve Hetty,   Het is vandaag 621 dagen geleden dat je ons verliet en het is 613 dagen geleden dat we bij elkaar kwamen om afscheid van je te nemen.   Voor jou telt tijd niet meer en zijn het aantal dagen niet langer van belang. Vroeger zei men dan iemand is “uit de tijd” en dat is ook zo. Voor ons tellen de dagen door, sommige gaan wat sneller en andere heel langzaam.   Ik denk dat ik voor ons allemaal spreek als ik zeg dat we sinds februari vorig jaar allemaal wel weer overeind zijn gekrabbeld, het leven weer hebben opgepakt en zelfs gelukkig zijn, maar dit geluk is niet helemaal onverdeeld of zonder littekens, want we missen je iedere dag. Elke dag gaat het een beetje beter, maar je wordt gemist.   Vandaag zijn we, in een iets kleiner gezelschap, weer bij elkaar. Het was jouw wens om hier in het familiegraf in Eelde te worden bijgezet en hieraan wordt nu vormgegeven. Voor mij, voor de kinderen, voor je ouders en voor je broer en zus, is er nu een plek om naartoe te gaan, waar we je kunnen herdenken en opzoeken en waar we troost kunnen vinden.   Op je gedenksteen staat de spreuk “May the stars guide you”, in het Nederlands “Mogen de sterren je leiden”.   Het is de boodschap dat je, als je de weg even niet weet, naar de sterren kunt kijken om het juiste pad weer terug te vinden.   We hopen dat jij je weg hebt gevonden naar waar je naartoe moest gaan. Soms was jij degene die ons allemaal de goede kant op wees als we de weg kwijt waren was. De uitspraak is dus voor jou en voor ons van toepassing. Voortaan zullen we op de sterren moeten navigeren.   De tekst op deze gedenksteen is niet alleen van toepassing omdat je ons vaak de sturing wist te geven die we allemaal wel eens konden gebruiken, maar ook omdat deze spreuk regelmatig terug komt in World of Warcraft. Je speelde dit ruim een decennium lang redelijk fanatiek en bent ook zelf geregeld deze uitspraak tegengekomen tijdens je interacties met figuren in het spel.   We hebben het afgelopen jaar veel meegemaakt waar jij niet bij was:   Het hele Corona-verhaal, de geboorte van je eerste kleinkind, de trouwerij van een van je kinderen en vooral de heldhaftige manier waarop ze allemaal het leven tegemoet zijn getreden nadat ze hun moeder zijn verloren. Ik weet tot in mijn diepste vezels dat je enorm trots op ze zou zijn. Ik ben het in elk geval.   Omdat ik het glas liever halfvol zie dan halfleeg, denk ik er vooral aan wat we samen hadden en niet aan wat we hadden kunnen hebben.   Zoals ik februari vorig jaar al zei “Je bent een pad op gegaan dat wij niet kunnen volgen”. Het is aan ons om op ons eigen pad verder te gaan. Dat gaat de ene dag wat beter dan de andere, maar ook wij komen uiteindelijk aan op onze bestemming. We hoeven alleen de sterren maar te volgen.   We laten je nu achter op je laatste rustplaats en als ook voor ons alle dagen voorbij zijn dan verheugen wij ons erop om je weer te zien.   Tot dan!